Road to nowhere

işte insan düştüğü zaman da tam böyle görüyor..koca bir boşluk ama hiç bitmeyen bir yol..insanı da zaten bu kandırıyor..yolun sonu görünmüyor ya bir sonu var sanıyorsun..her düştüğünde ha gayret tekrar kalkıyorsun yürümek için..bir sonu var çünkü buna inanıyorsun..inandırıyorsun kendini..sanki seninle yürüyen biri var buna da inanıyorsun..hani sana destek olan..ve biraz sonra tekrar düşünüyorsun..tekrar..tekrar..tekrar..ne oluyor aslında biliyor musun? yol asla bitmiyor..sen tüketiyorsun kendini..inandıkların inanmaktan öteye hiç gitmiyor..gerçeği asla bilmiyorsun..
ama acınacak olan bu değil..düştüğünde elini kanatan çakıl taşları da değil..kalkmaya çalışırken dizinde hala kapanmamış bir önceki yaraya inat bir yenisinin açıldığını görmek de değil..kalkamadığında yığılı sessizliği dinlerken o iç sıkan huzursuzluk da değil..acı olan bunları tek başına yaşaman..

evet..

sen her düştüğünde ve her kalktığında,her sağına soluna gözyaşlarıyla baktığında, kalkmak için bir el aradığında, yanında kimsenin olmadığını anladığında kendi yüzünü görmeyi hiç ister miydin?

işte acınacak olan bu..